Mijn grootste spijt van mijn kindertijd gaat niet zozeer over wat er is gebeurd, maar meer over wat verloren was gegaan: het idee van mijn natuurlijke zelf.
Ja, ik schrijf het idee van wie ik dacht dat mijn natuurlijke zelf was: Ego!
Veel overlevenden van trauma's groeiden net als ik op in gezinnen die vrijelijk grenzen overschreden en gemakkelijk mensen neerhaalden, onderuit haalden, verbale agressie, fysieke agressie, soms, soms seksueel misbruik, opdrachten dat je u mening niet mocht uiten, kritiek dat je slecht was, …
De gemeenschappelijkheid in de manier waarop gezinnen zich zo gedragen, meestal gemodelleerd door een ouder, is het negeren van de impact van onze woorden en gedrag op anderen. Bovendien projecteren we daders uit onze kindertijd op anderen in onze huidige levens, vooral op degenen die dicht bij ons staan. Of gaan we juist die personen herhaald aantrekken die net hetzelfde gedrag vertonen.
Onvriendelijkheid kan er als volgt uitzien:
*iemand neerhalen of reactief zijn
*stemming als wapen gebruiken, of straffen met stilte
*hard zijn voor anderen (in onze gedachten of direct)
*sarcasme, karaktermoord, minachting
*kleineren, neerbuigend, in de steek laten
*stoomwalsen met kracht
*misbruiken van de positie als ouder
*manipuleren (en er bestaan meer dan 50 vormen)
*liegen
*anderen helpen, maar eigen kind niet
Onzichtbaarheid kan er als volgt uitzien:
*de verkeerde relaties hebben waardoor je steeds niet gezien of gehoord wordt
*jezelf stil houden
*zwijgen
*je mening niet uiten
*geen grenzen stellen
*in een bijeenkomst ga je in het hoekje zitten
*je houdt je afzijdig op een feest
*op een feest sta jij in de keuken
*complimenten hoor je niet of voelen raar aan
*je verstijft snel bij kritiek
*je wil niemand tot overlast zijn
*je bent heel onafhankelijk
*je vraagt niet of zelden om hulp
*Je houdt je in je eigen cocon
*je bent teruggetrokken
Ik heb het grootste deel van mijn leven doorgebracht met herstel, waarbij ik het gevoel heb teruggewonnen van de impact die ik op anderen heb en “mij laten horen” heb teruggewonnen. Ik heb mijn ware zelf gevonden en dat was niet het ego. En zo mij krachtige “nee”.Ik heb een eerlijkheid gevonden die ik in elke relatie kan toepassen daar ze tegelijk empathisch als respectvol is waardoor mensen zich veilig voelen bij mij. Helaas zijn veel overlevenden van trauma's, als we eerlijk zijn, in zichzelf gekeerd als ze worden geactiveerd en worden ze sterk verdedigd, sterk wantrouwig. Wij zijn met dit soort volwassenen opgegroeid.
Mijn zwijgendheid kwam tot uiting in het feit dat ik altijd ontevreden of walgend was over anderen, me niet gehoord voelde laat staan dat ik het gevoel had dat men mijn zag staan.. Zowel teleurstelling als walging waren onverwerkte, verborgen gevoelens uit mijn kindertijd die een groot deel van mijn energie wegnam. Onderdrukte emoties die ziekte aangewakkerd hadden.
Ik ben ook opgegroeid in een systeem dat in een nanoseconde 'messen eruit' modelleerde. Vooral met woorden.
Onzichtbaarheid komt voort uit het feit dat ons ontwikkeld ego vastzit in de dynamiek van het gezin van oorsprong en deze op de volgende manieren op anderen projecteert:
· Zoekend naar het bevestigen van tekorten in de ander om onszelf veilig te houden.
· Zoeken naar manieren waarop de ander je zal teleurstellen.
· Op zoek naar manieren waarop de ander gedachteloos of onbewust is.
· Zoeken naar manieren waarop de ander niet naar je luistert.
· Zoeken naar manieren waarop de ander zich mogelijk verbergt, liegt of laf is.
· Zoeken naar hoe de ander wel wat zal doen en het verwachten.
· Zoeken naar het wegcijferen om voor anderen te zorgen.
Kun je deze uitspraken toepassen op het gedrag van je ouders tijdens het opgroeien? Ze voeden de projectie.
Waar ik spijt van had, was:
· Ouder te veel kansen geven
· Mensen die tussen mij en relatie waren gekomen niet op hun plek te hebben gezet in het bijzijn van degene die het moest weten.
· Dat ik gezwegen had over de diepe impact van mijn pijn tegenover mensen die wel stappen zouden gezet hebben om het recht te zetten.
Sommige overlevenden hebben deze onzichtbaarheid nooit als strategie ontwikkeld en zijn nooit hun zichtbaarheid kwijtgeraakt - of hebben er teveel van gehad, wat misschien voor een andere blog is.
Ik geloof niet dat ik onzichtbaar ben geboren; het is niet mijn ware aard. Ik neem echter de volledige verantwoordelijkheid voor de manier waarop ik relaties had gesaboteerd en mijn naasten heb teveel over mijn grenzen liet gaan, zowel in intimiteit als anderszins, maar ook dat ik gezwegen had.
Ik zie veel overlevenden die zich niet bewust zijn van wat ze in hun relaties brengen, omdat ze vastzitten in het verdedigen van zichzelf, in een vacuüm opereren en zich niet bewust zijn van het gevoel dat ze anderen geven.
Het idee van onzichtbaar zijn moet niet worden verward met veiligheid of kracht hebben dan. Veel overlevenden verwarren de twee, omdat ze geloven dat ze voor zichzelf zo beschermen. Ik geloofde daar ook in, maar ik moest leren dat ik een bazooka meenam naar een tandenstokergevecht of zelfs helemaal geen gevecht. Het is een leugen die we onszelf vertellen. We beschermen onszelf niet, we verbergen ons en verwachten dat de ander tegelijk toch maar weet wat te doen met ons.
Tijdens mijn heling heb ik afscheid genomen van elke relatie die een toxiciteit met zich meebracht, geleerd wat ik nodig had, maar ook ontdekt waar mijn werkpunten zaten. Ik ontdekte terug wat ik nodig had en hoe ik dat moest creëren voor mezelf. Ik ontdekte waar ik iets had toegelaten vanuit een verkeerd beeld naar wie ik was. Ik was zo alleen komen te staan, maar ik heb nadien gezonde relaties mogen ontdekken met elke verademing dat het inhoud. Dat is de rijkdom die ik herwonnen heb van mijn healing.
Als u deze traumareactie niet deelt, bent u hoogstwaarschijnlijk gekoppeld aan iemand die dat wel heeft. Niet iedereen leert wat hun reactie voor anderen oplevert.
Wat denk je?
Groeten,
Wendy
Wil jij je onbewuste reacties leren ontdekken? Wil je een stop zette aan ze te gebruiken, dus omzetten in een rijkdom?
Comments